غزلی در ارادت به آستان اهل بیت

[sotak0122]

حمد ازدل وجان کنم خدارا آن کو که بیافرید مارا
غرق گنهم بر این امیدم بخشد زکرم من گدارا
این فخر بس است در دوعالم خادم شدم آل مصطفی را
بادوستی علی بمیرم زین به نبود به روزگارا
چون تعزیه دار برحسینم حق عفو کند همه خطارا
شادم چواجل زدر در اید بینم رخ شاه کربلا را
ابیات ز گفته های «تابع» ماند بزمانه پایدارا